Vijf jaar geleden was ik in Douarnenez voor het eerst. Er was toen één of ander zeilfeest aan de gang. La belle Etoile, La Cancalaise, Pen Duick 1 en 2,… al die beroemde zeilschepen deden hun ding onder vol tuig in de nauwe baai. Oogverblindend mooi. Die avond naar de kroeg. Kijken. Luisteren. Drinken. Zeemansliederen zingen. Iedereen deed mee. Zalige sfeer…
De kroeg heette Le Galler en ze is er nog steeds. Het terras is leeg. De kleine ramen donker...
Douarnenez is charmant en mooi. Een riviertje met een stadje waar alles naar zeilen en zee ruikt. Hier wordt getraind voor de Mini Transat. Hier leeft de hele stad van water en boten, van vissen en schelpdieren, van krabben en kreeften. Hier is iedereen op het water met alles wat maar enigszins drijft. Bij de bakker en de beenhouwer hangen foto’s van zeilhelden. In de straten affiches van zeilwedstrijden. We voelen ons hier thuis.
De oevers van de rivier zijn begroeid met oude eikenbomen. Links water en bootjes, rechts groen en bos. Daarachter de stad. Pittoresk, oud, slaperig, Bretoens. \r\n\r\nDe aanloop is eenvoudig. Aanleggen doen we aan een grote stijger aan stuurboord. Plaats genoeg. Geen stress. Wel opletten voor de Franse nonchalance. Ze nemen het niet zo nauw met aanleg manoeuvres.
Het is prachtig weer. We gaan zwemmen, fietsen het riviertje af. Bezoeken de kerk… Ze is donker, oud, Romaans. Stilletjes treden we binnen. De kerk is leeg. Op uitzondering van een vrouw. Ze zit helemaal vooraan. De handen gevouwen in de schoot. Het hoofd omlaag. Ik schat haar 25 jaar. Ze is klein van gestalte en frêle. Petite, zoals dat in Frankrijk zeggen.
We lopen de kerk door. Ice bestudeert de glasramen maar ik heb alleen oog voor dat meisje. Wat doet ze hier? Welke problemen vullen haar hart? Zou ze zò gelovig zijn dat ze denkt dat alles op te lossen is door wat te bidden? Hoe gemakkelijk zou dat zijn…
Plots staat ze op en loopt naar voor. Ze knielt en prevelt vol overgave met de handen gespreid voor het altaar. Zachtjes hoor ik haar snikken. Even plotseling staat ze recht en loopt, het hoofd nog steeds gebogen, de kerk uit. Gefascineerd en onder de indruk kijk ik haar na.
Even later staan we weer buiten. De zon straalt nog steeds even uitbundig. Ook Douarnenez heeft blijkbaar haar tragedies.
Reacties