Schotland

In Lochinver leren we ook een uiterst sympathiek Engels koppel kennen. Andrew is een cruiser-racer met een subliem gevoel voor (Engelse) humor. Zijn vrouw Diana staat in het onderwijs en haar roots liggen, net zoals die van mij, in de designsector. Ze zeilen al jaren in de regio en we krijgen een paar uitstekende tips van hen. We besluiten om samen de trip naar Loch Gairloch te maken. Natuurlijk wordt het een mini zeilrace (die wij glansrijk winnen). Ja, we doen het best goed hier, met twee, in deze wateren.

Twee Belgen, een Schot en een Fin zitten samen op een boot… Het klinkt als het begin van een mop. Het wordt het begin van een vriendschap. Veel drank, veel gelach, veel sjtoere verhalen. Kortom een gezellige, zatte avond. De Schot, net terug van de “Stornoway week” nodigt ons uit om te gaan spinakeren om kennis en ervaring uit te wisselen. The day after ligt iedereen echter met een houten kop in bed en intussen waait het een frisse 8 beaufort. Van zeilen zal vandaag (én morgen én overmorgen) niet veel in huis komen.

Er staat een pittige Zuidwester, eindelijk nog eens wat zeilen, dat is toch wel drie dagen geleden. We besluiten om een stapje verder naar het Zuiden te zetten. Bestemming Loch Inver. Daar moet een ponton liggen voor jachten tot 12 meter volgens de Imray Yachtsman’s Pilot “Skye and Northwest Scotland” (goe boekske). Na 4 dagen ankeren de aangename luxe van vers water en elektriciteit en wie weet, misschien wel douchen. Een mens kan nog steeds blij worden met de kleine geneugten des levens.

Een twaalftal zeemijl ten zuiden van Loch Laxford ligt Badcall Bay. Een lieflijk baaitje omgeven door rotseilandjes die de ankerplaats zeer beschut maakt voor alle windrichtingen. We vertrokken in Loch Laxford met een milde maar kille bries die een leuke zeiltocht beloofde. Op zee is het echter windstil en warm. Op motor verder dus.

We hielden het snel voor bekeken in Kinlochbervie. Na een wandeling in de regen (waarschijnlijk de severe gale) en een babbel met de eigenaars van twee andere jachten kregen we de raad om een kijkje te gaan nemen in Loch Laxford. Dit hadden we ook al gehoord in Peterhead.

De ronding van Cape Wrath verloopt onder wat spanning. Vanmorgen om 5 uur vertrokken uit Loch Eriboll. De navtex belooft een severe gale in Fair Isle (gebied waar wij zijn) “later”. “Later” was echter gisterenavond om 22:30u. Inpakken en wegwezen. Dat lieflijke ankerplaatske willen we toch liever niet uittesten bij 50 knopen wind. Wij dus weg voor het “later” is. Zo snel mogelijk het hoekje om (Cape Wrath) voor een severe gale ons “het hoekje om helpt”.

De Noordkust van Schotland is ruig. We komen geen zeiljachten meer tegen tijdens onze ongeveer 50 mijl durende tocht van de Orkney eilanden naar Loch Eriboll. Onderweg veel mistbanken en afwisselende winden. Het weer is zeer veranderlijk. Soms varen we met 20 knopen ruime wind in de zon én de mist, soms valt de wind plots weg om vervolgens 180° te draaien onder een onheilspellende loodgrijze hemel waar vervolgens alleen maar regen uitvalt.

Wij vertrekken in Stromness bij dichte mist. Gelukkig klaart het op net als we “The old Man of Hoy” passeren. De “Old man of Hoy” is de grootste natuurlijke zeestaak van Groot Brittannië. Door zee erosie en wind werd de staak van het land afgesplitst. Oorspronkelijk waren er twee maar één van hen werd in een enorme storm letterlijk weggespoeld. Volgens geologen is op een dag ook deze “old man” gedoemd om in zee te storten.

Toch wordt hij tijdens de zomer regelmatig beklommen. Mij niet gezien, volgens mij stort ie net dàn in.

De Orkney eilanden zijn ronduit fantastisch. De aanloop heeft een soort trechtervorm waardoor het Venturi effect optreedt (funneling) dit in combinatie met de stroming maakt de aanloop naar de Orkney eilanden al sensationeel. Er is veel leven in de wateren rondom ons, zeehonden, puffins (papegaaiduikers), sterns, jan van genten en allerlei gevogelte van divers pluimage doen alsof we niet bestaan (wat ons goed uitkomt want dan kunnen we ze goed bekijken).

Duncansby Head, het meest Noordoostelijke deel van Schotland. Hier begint Pentland Firth, de verbinding tussen het vasteland van Schotland en de Orkney eilanden, met haar zeer sterke getijdenstromen. Op het juiste moment op de juiste plaats aankomen is de boodschap. In Wick vertrokken met nog 2,5 uur stroom tegen om dan in het midden van Pentland Firth aan te komen bij doodtij.

Tussen Noss Head en Duncansby Head gingen we in de Sinclair's bay zo'n 0,5 mijl dichtbij de kust om daar een Eddy (stroming tegen het tij in) mee te pakken. Een must om op tijd te zijn.