De Gratiën van Cadiz

De Gratiën van Cadiz

Het is een mooie stad, Cadiz… Prachtige architectuur, groene parken en donkere steegjes, gezellige pleinen met fonteinen, lommerrijke binnenplaatsjes en… ravissante vrouwen.

Hoewel ik totààl niet lesbisch ben (voor alle duidelijkheid) ben ik wel altijd geïnteresseerd in vrouwelijk schoon. Vanuit esthetisch standpunt dan. Ik vind een knappe vrouw één van de mooiere dingen op deze aardkloot. Ik kan ook veel langer naar een mooie vrouw kijken dan naar een knappe man. Vanuit een soort fascinatie. Hoe lopen zij, wat dragen zij, hoe spreken zij, deze fascinerende wezens, deze godinnen waar mannen naar omkijken en waar vrouwen jaloers op zijn.

Zo loop ik dus rond in Cadiz met mijn fototoestel in aanslag. Een paar keer wil ik aan zo’n godin vragen of ik een foto mag trekken maar ik durf niet. Een zekere schroom houdt mij tegen. Enfin, we moeten nu dringend naar de supermarkt want morgen gaan we in één keer door de Straat van Gibraltar naar La Manga, onze bestemming.

Na een lange zoektocht vinden we eindelijk de plaatselijke Carrefour. Veel volk. Aanschuiven aan de kassa. Vòòr ons, zich niet bewust van hun eigen schoonheid, De Drie Gratiën. Sierlijk dartelen ze rond elkaar. Ze stelen alle aandacht. Drie jonge feeën met ravenzwarte lokken en flitsende, felle ogen. Eentje draagt een lange donkere vlecht als een kabel op haar rug. De ander heeft een fijn gouden kettinkje op de fluwelen, zongebruinde huid. De derde is zo rank en gracieus als een hertje. Ze hebben tòtaal niet door dat ze onderwerp zijn van zéér veel aandacht. Zou ik ze vragen of ik een foto mag maken? Weer twijfel ik. Snel afrekenen. De uitgang zoeken, buiten links en rechts kijken.

Ze zijn verdwenen…

Enkel een groepje van vier jonge kerels aan de deur. Brutaal kijken ze mij aan. "Hola Miss Cadiz” zegt de oudste bewonderend.

Een mooier compliment zal ik niet meer krijgen vandaag…

Deel ons bericht als je het leuk vindt:

Reacties