Loch Lochie, Loch Oich

Loch Lochie

We zijn te laat om het kanaal op te gaan (de sluizen werken tussen 8:00 u en 17:30 u) Dan maar een mooring in de buurt. Niet fijn. Een lagere wal, niks te zien, veel stroming, veel wind. Wat een afknapper. Het is beter om een aantal sluizen te doen in de namiddag zodat je comfortabel en rustig kan overnachten op het Caledonisch kanaal dat overigens erg charmant blijkt. Bomen, weilanden, tsjilpende mussen aan de oude sluizen (1840), vriendelijke bediening en alles goed geregeld. Wel veel toeschouwers, ze worden met bussen gedropt.

Na 11 sluizen en een stuk kanaal volgt Loch Lochie (8 mijl lang en smal) Loch Lochie is diep (130 m), koud, mistig, eenzaam, leeg en regenachtig. De sluiswachter had ons een “a glass lake” beloofd (voor de foto’s) maar het waait 20 knopen (true), ruim, zodat we het meer kunnen afzeilen (wat ook wel leuk is).

Op loch Oich zien we een wrak. Oud en verweerd ligt het daar half in het water, half onder de bomen, een prachtig geheel vormend met de natuur. De belichaming van de nietigheid (en de vergankelijkheid) van de mens tegenover de grootsheid van de natuur. Het is blijkbaar vastgelopen en nooit meer losgeraakt. Wat een einde, om te zinken op 35 meter boven de zeespiegel. Geheel onder de indruk van het tafereel en speculerend over wat daar in godsnaam gebeurd kan zijn, krijgen we een aanvaring met… de bodem. Arme RepoMan, bijna was hem hetzelfde lot beschoren. God straft onmiddellijk, denken we vol schroom als we (heel wat) later met een hoofd zo rood als de boei die we misten verder varen.

Morgen Loch Ness. Hopelijk laat Nessie ons heel.

Deel ons bericht als je het leuk vindt:

Reacties