Een anker verliezen voelt als een essentieel lichaamsdeel verliezen, een been ofzo. We zijn er echt niet goed van. Breken er ons hoofd over wàt nu eigenlijk is misgegaan… De ketting gebroken? De harpsluiting losgekomen (ondanks geborgd)? We weten het niet.
Daar staan we dan. In een klein baaitje van het eiland Cìes, in de schemering op 15 m van de rotsen, schaapachtig naar de ketting te kijken. Zonder anker. We hebben nog wel twee reserve ankers aan boord (van die aluminium lichtgewichten, de zogenaamde wedstrijdankers) maar ons vertrouwen in ankers is op dit moment toch wel heel erg zoek, dat ligt namelijk even onbereikbaar als ons anker op de zeebodem, zo’n 7 meter onder de kiel. Rockbottom zoals dat heet.
Hoe kàn dat nu? Ons duur inox anker (een verjaardagscadeau voor Ice), een stuk nieuwe ketting (twee jaar oud). Alles weg. Qua symboliek kan het in elk geval tellen… en dàt tijdens onze huwelijksreis. Het is al te donker om te duiken en dan zwijg ik nog over het ijskoude water. Not done zonder materiaal. Verward en onzeker opkramen dus. Slechtgezind ook. Op elkaar, op de boot en vooral op dat stomme blingbling anker dat zijn werk niet doet.
Naar Vigo dus, op zoek naar een anker.
Vigo zijn er 4 jachthavens. We kiezen de oudste dat het dichts bij het stadscentrum ligt. Real Club Nautico de Vigo. Met zwembad, sportclub, bewaakte steigers en alles erop en eraan. Alleen geen internet.
Aan de balie van het goedgeorganiseerde havenkantoor vragen we de volgende ochtend de weg naar de dichtstbijzijnde “ankerwinkel”. Het valt mee. Een hele gaanderij naast de havendokken. Geen jachtingwinkels maar wel alle scheepsbenodigdheden. Lassers, draaiers, scheepsmotor specialisten… Alles op één kilometer afstand van de jachthaven.
Hoopvol stappen we de eerste de beste poort binnen waar een aantal ankers tegen de zoldering hangen. In ons beste Spaans (gebarentaal dus), vragen we naar een CQR anker van 20 kg. Verontschuldigend schudt de man achter de balie zijn hoofd. “Jesus”, zegt hij plots, “Jesus Betanzos de Bouzàs, seis kilómetros”\
Ok, 6 kilometer te voet. Moet lukken. Dan zijn we er waarschijnlijk (hopelijk) nèt voor de siësta. De wandeling is lang, stoffig en onaantrekkelijk. Bovendien hebben we onze twijfels over Jesus Betanzos. De zoektocht naar die van Nazareth heeft mij tot hiertoe niet veel zinnigs gebracht. Het valt dus nog maar te bezien of die van Bouzàs meer zal opleveren.
Na 2 uur, hondsmoe, dorstig en nat van het zweet. Zien we (we hadden het bijna gemist). Op een pleintje. Tussen de bomen. Een kleine etalage. Erboven: JESUS BETANZOS, EFECTOS NAVALES.
Vermoeid strompelen we de winkel binnen. Het is er schemerdonker en weldadig koel. Terwijl onze ogen zich langzaam aan het donker aanpassen openbaart zich een wonder en een enòrme winkel… De Landtmeters van Vigo. Alles, maar dan ook àlles wat je maar kan bedenken ooit nodig te hebben aan boord van je schip, is hier te verkrijgen. Al snel hebben we, bijgestaan door één van Jesus’ vele discipelen, gevonden wat we zoeken. Weliswaar niet in inox maar voor de schappelijke prijs van € 131 zijn we weer helemaal up to date. Bovendien wordt ons een lift aangeboden tot aan de jachthaven.
Helemaal gelukkig stappen we even later met het nieuwe anker aan boord van ons schip. Dus als je ooit eens in de buurt van Vigo om bootmateriaal verlegen zit, één adres:
JESUS BETANZOS, EFECTOS NAVALES. BOUZAS Halleluja!
Kat, trouwe volgeling van Jesus van Bouzàs.
Reacties