We zijn vertrokken. Eindelijk een grote reis. Een semi-grote reis. Maar ook al goed. De boot gaat een jaar naar de Middellandse Zee. We gaan op en af reizen met het vliegtuig. Daarna zien we wel verder. Maar nu eerst naar daar zeilen. Langs Galicië, Portugal, Gibraltar en al die plaatsen die tot hiertoe alleen maar op papier en op foto hebben bestaan.
Ik zie de zon weer opgaan en ondergaan in delicate kleuren die ik maar niet vastgelegd krijg en die ik dolgraag met iedereen zou willen delen. Ik wil zo snel mogelijk zuidwaarts. Nieuwe dingen zien en beleven. De weken voor ons zijn zò veelbelovend dat ik er duizelig van wordt.
Wat zijn onze zorgen voor de komende weken? Het weer, een volle dieseltank, voldoende slapen en eten, de boot en elkaar natuurlijk.
Elke keer als we een lange zeereis maken valt het op wat voor een prachtige planeet we hebben. Peinzend kijk ik door het keukenraampje naar buiten. Overal blauw en bruisend zeewater. Zo mooi, zo helder, zo zuiver. Prachtig. En in Frankrijk rijdt een man met met een getroebleerd hoofd met opzet in een menigte... Balans 85 doden.
De zon gaat stralend onder zoals ze dat al miljoenen jaren doet. En in Turkije is een staatsgreep aan de gang... Dat belet een Turks vrachtschip niet om beleeft voor ons uit te wijken. Stoom wijkt voor zeil. Zelfs voor Turken.
Binnen een paar uur zijn we in Aber Wrach’ van daaruit is het nog maar een boogschuit naar Camaret. En daarna, de Golf over. Spanje wacht…
Reacties