Ouissant
We hebben werkelijk geluk. We liggen 5 dagen “verwaaid” maar volgens de gribfiles is er vanaf het WE een opening om terug de Golf van Biskaje over te steken, met een Zuidwester deze keer. Dit weerbeeld wordt beaamt door Fritz Buyl die we voor alle veiligheid en ter bevestiging contacteren. We vertrekken zondagnamiddag.
De terugweg verloopt winderiger dan de heenweg. Met het grootzeil en onder genua kruisen we af. De wind zit pal vanachter maar wegens de onaangename golfslag is het niet te doen om voor de wind te zeilen. Nadeel is de extra afstand die we nu afleggen. We besluiten de boom te zetten. Daarna zeilen we urenlang en mijlenver alleen onder een uitgeboomde genua. Dat zeilt prettiger dan met het grootzeil erbij en het kost bijna geen snelheid. Bovendien kunnen we nu comfortabel een rechtstreekse koers varen. Worden we dan toch tourzeilers?
Op dinsdagavond krijgen we een squal te verduren waar véél wind inzit. We hebben de uitgeboomde genua net weggehaald om te kunnen oploeven en twijfelen om hem terug te zetten of dat we enkel met de kleine fok de nacht in zullen gaan. Plots komt een squal over. Jammer dat onze windmeter stuk is maar de Belgische vlag staat stokstijf en de Repoman hangt opeens 40° op één oor zonder zeil. Geluk of instinct?
We laten even betijen en zetten de motor bij zodat de batterij wat kan opladen. Na twee uur is de wind weg. Wat dan volgt is een hele nacht, nee geen regen maar massief water dat uit de lucht valt. Het blijft maar duren. Ondertussen naderen we de Franse kust. Rondom ons bevinden zich 10-tallen vissersboten en het zicht is nihil. We worden er wat nerveus van na 2 dagen volstrekte eenzaamheid. We zetten de radar aan. De regen is uitermate goed zichtbaar op de radarbeelden.
Woensdagmorgen krijgen we in de verte Ouessant in zicht. We hebben terug GSM bereik. Plots krijgen we een SMS. Jack Remes van de Beluga, een goede vriend, laat ons weten dat hij net Ouissant aan het ronden is. Hij hoopt ons te treffen in Camaret. In gedachte is de Beluga al heel de vakantie bij ons. Ze vertrok een week na ons in Antwerpen met bestemming Middellandse Zee maar heeft 10 dagen met motorpech in Eastbourne gelegen. Nu passeert ze ons op 50 meter afstand. Toeval, geluk of iets anders?
Ongelooflijk maar waar, dit treffen, midden op zee, zonder enige afspraak. We kunnen amper iets zeggen van ontroering en blijven maar foto’s trekken van deze verrassende ontmoeting We besluiten om samen naar Aber Wrac’h te gaan 14 mijl verder.
En zo zitten we drie uur later in een Franse kroeg aan de toog met een eerste van de vele gin&tonics stoere verhalen te vertellen. Het wordt héél laat die avond. We kunnen amper nog op onze benen staan en niet omdat we vier dagen op zee gezeten hebben.
En zo zit onze uitstap naar Spanje erop. Ons wachtsysteem blijkt goed te werken. ’s Nachts doen we wachten van 3, overdag van 4 uur. We zorgen ervoor dat de wachten per nacht omwisselden zodat niet altijd dezelfde persoon de hondenwacht moet doen. Belangrijk is om overdag in het systeem te blijven functioneren om geen slaapachterstand op te bouwen, al gaan we er overdag vrijblijvender mee om. We houden bij elkaar nauwlettend in de gaten wie behoefte heeft aan rust en sturen elkaar naar bed als we denken dat het nodig is. Stil worden, geeuwen en een slecht humeur zijn tekenen van oververmoeidheid. Bij lange overtochten komt het er vooral op aan om volwaardig te eten, voldoende te rusten en goed voor elkaar te zorgen.
Reacties