De Golf van Biskaje

Golf van Biskaje

Dag 1: De zonsopgang is alvast ok, niks geen red sky in the morning gedoe. Algauw verdwijnt het land uit het zicht. ArMen is jammer genoeg niet te zien in de ochtendnevel. Voorlopig geen wind, geen golven, geen dolfijnen en slecht zicht. Pfff, is dit nu de beruchte Golf van Biscaye? Na een blik op de AIS (geen schip te bekennen) maken we het zelf wat spannender met een potje seks op het voordek. Ook leuk.

Na enkele uren wordt het zicht beter. De zee is donkerpaarsblauw en kristalhelder. We varen het continentaal plat af en komen in water met een duizelingwekkende diepte van 3000 m. Even verder wordt het zelfs 4870 m. Ik probeer er maar niet (te diep) over na te denken. Hoewel Ice natuurlijk gelijk heeft. Het maakt hoegenaamd geen ene zak uit of je nu zinkt in water van 100 of van 5000 m diep.

Bij valavond zijn ze er dan eindelijk. Dolfijnen! Een hele familie zwemt enthousiast mee. Ze buitelen over en onder elkaar heen in de boeggolf van de nu zeilende RepoMan. Ze houden duidelijk niet van luidruchtige en stinkende motoren en hebben blijkbaar gewacht tot we geluidloos door het water klieven. Ik sta op het voordek geestdriftig te roepen en te applaudisseren. De dolfijnen draaien zich nieuwsgierig op hun zijkant om die kabaal makende tweevoeter eens goed te bekijken. \r\n\r\n’s Nachts zijn ze er nog steeds. Het krioelt bovendien van een kleine vissoort die massaal uit het water springt terwijl de dolfijnen jacht op ze maken. Dit alles sensationeel bijgelicht door fluorescerende algen. Er is magie rondom ons.

Dag 2: Nog steeds weinig wind, we proberen zoveel mogelijk te zeilen maar regelmatig moet de motor aan. Rond de middag bereiken we ons point of no return. De zee voelt hier eenzaam. Op AIS is mijlenver in de omtrek al uren geen schip te bespeuren. Op de kaart lijkt het ondertussen of we niet vooruitgaan. Gisteren leek het of we veel meer mijlen maakten op evenveel tijd.

Ice wordt gek van de onregelmatige deining die de zeilen doet klapperen. De vang maakt een enerverend geluid als de giek weer een dreun krijgt. De golfbeweging is hier werkelijk zeer vreemd. Er zit geen patroon in. Soms is het water vrij kalm maar plots wordt de zee dan opeens onverklaarbaar rusteloos en varen we door nerveus kabbelend water. We proberen ons maar niet voor te stellen wat er gebeurt als het hier 8 Beaufort waait.

Een vreemd gevoel maakt zich van ons meester. Stel dat alle land weg is en dat wij in een waterwereld leven. In zekere zin doen we dat ook. Steden zijn kunstmatig opgetrokken bouwwerken, 70% van het aardoppervlak bestaat uit water. Wat is dan onze natuurlijke habitat?

In de late namiddag hebben we alweer een close encounter met de natuur. We zeilen doorheen een school bonito’s, een soort grote makreel De glinsterende lijven zijn overal rondom ons. Ze zijn snél! Desondanks duurt het meer dan een uur vooraleer ze allemaal gepasseerd zijn.

Ik kan het natuurlijk weer niet over mijn hart verkrijgen om een lijn uit te gooien. Zo’n mooie vis die je dan eigenhandig moet kelen. Een gewone makreel gaat nog net maar zo’n prachtige bonito. Ik hoorde dat ze hun kleuren verliezen als ze sterven. Nee, dan maar wat tonijn uit blik met een salade en rijst. Hypocriet, ik weet het. En ja, ik ga ook doodgraag naar de sushi bar.

Dag 3: Er komt verandering. De lucht is betrokken. Grijze wolken in beweging. Dat belooft wind. Drie uur later is het zover. Al gauw staat er 25 knopen. De zee bouwt op. Indrukwekkende heuvels rijzen stijl op achter de spiegel. Diepe dalen. RepoMan surft met 9 knopen richting Spanje. Nog 70 mijl te gaan. In de verte zien we plots een zeiltje. Nòg een jacht onder dezelfde koers. Op weg naar A Coruna.

Het is sensationeel zeilen. Wel intensief sturen. RepoMan loopt harder en harder. Opeens zie ik dat het jacht vòòr ons snel al zijn zeilen strijkt. Ice is juist smakelijk aan een sandwich met zalm begonnen. Ik gooi de mijne overboord en roep: “Die genua moet er nù af!” Het waait opeens werkelijk hard. We rollen snel het grote voorzeil weg, zetten de kleinere fok en steken een rif in het grootzeil. We lopen nog steeds 9 knopen maar sturen is nu comfortabel en dus minder vermoeiend.

De zee is op zijn zachtst gezegd indrukwekkend. Soms breekt een grote golf net naast de spiegel. Hele waterbergen schuiven onder de RepoMan door. Ons schip, dat in de haven zo groot is, lijkt plots toch maar nietig. Het is een boeiend schouwspel, de golven komen en gaan, telkens een andere vorm, de ene hoog, de ander wat lager. Vreemd genoeg worden we er rustig van. Er zit een regelmaat in die hypnotiserend werkt. In een soort heldere trance zeilen we verder, Spanje tegemoet.

Ondanks onze behoorlijke snelheid duurt het toch nog 5 uur vooraleer we de baai van A Coruna bereiken, We worden uitbundig verwelkomt door Spaanse dolfijnen. Of zijn het misschien steeds dezelfde die ons begeleiden al vanaf Frankrijk? Wat zou dàt mooi zijn.

Om 22:00 liggen we vast aan de stijger. Het is ons gelukt. Even naar Spanje. We hebben er 57 uur over gedaan. Nu nog terug geraken. Voorlopig is de deur potdicht toe.

Deel ons bericht als je het leuk vindt:

Reacties