Twee Belgen, een Schot en een Fin zitten samen op een boot… Het klinkt als het begin van een mop. Het wordt het begin van een vriendschap. Veel drank, veel gelach, veel sjtoere verhalen. Kortom een gezellige, zatte avond. De Schot, net terug van de “Stornoway week” nodigt ons uit om te gaan spinakeren om kennis en ervaring uit te wisselen. The day after ligt iedereen echter met een houten kop in bed en intussen waait het een frisse 8 beaufort. Van zeilen zal vandaag (én morgen én overmorgen) niet veel in huis komen.
Er zijn stormwaarschuwingen over heel de regio. De Gripfiles, de Navtex en de radio beloven elkaar en vooral ons (alweer) “a severe gale” voor de komende 2 dagen. Het ziet ernaar uit dat we de beloofde puist wind alsnog te verduren krijgen.
We krijgen een volle acht beaufort. Het waait bijna constant tussen de 35 en de 40 knopen wind met uithalen naar 45. Dat is wat anders dan erover leuteren aan den toog. Dat is verdomme indrukwekkend. Dan fluit de wind niet meer, dan buldert hij. Een lage donkere toon die je van vér aan hoort komen. Dan zet je je schrap en je bent blij, blij dat je in de haven ligt. Ik wil ze wel eens tegenkomen zij die beweren dààr te hebben ingezeten. Het wordt snel gezegd, het waaide 40 knopen… De realiteit op open water moet een nachtmerrie zijn.
Toch komt er nog een jacht binnen. Een robuuste stalen kits van 45 voet. Ondanks de wind legt de schipper schijnbaar moeiteloos aan en verdwijnt dan naar binnen. De volgende dag zien we geen beweging aan boord. Een etmaal later verschijnt er een 10 jarig jongetje aan dek. Een stalen jacht, een vader en een zoon trotseren een storm in het uiterste Noorden van Schotland., lopen op hun sokken binnen en gaan daarna verder of er niets gebeurd is. Geen contact. Faut le faire. De zeezigeuners die we hier tegenkomen hebben toch wel een speciaal karakter.
Reacties